In mijn jeugd was ik niet direct geïnteresseerd in kunst. Misschien had dat anders geweest als mijn ouders kunst hoog in het vaandel hadden gehad. Maar ik herinner mij nog goed dat mijn moeder een kaartje had van Dudok van Heel. Het was een vogel waarin enorm veel beweging zat. In combinatie met de levendige kleuren vond ik het fascinerend. Ik hing het op aan de muur bij mijn bed en zei: “Dit vind ik nou heel mooi.”

Ik moet glimlachen als ik er nu aan terugdenk. Waarom raakte juist dát werk mij? De illusie van beweging was prachtig. Ik dacht: wauw, dat zou ik ook willen kunnen. Zoals Dudok van Heel dat doet, kan ik het niet. Maar dat zijn er niet veel die dat kunnen. Het zou misschien lukken als ik elke penseelstreek bestudeerde, maar mijn kunst gaat over mijn eigen expressie, mijn eigen handtekening.

Toen ik begon met tekenen en schilderen wilde ik al snel beweging aanbrengen in mijn werk. Ik hou niet zo van het statische. Die stilstaande beelden waar niets gebeurt, spreken mij minder aan. Er moet iets gebeuren als ik naar een kunstwerk kijk: een gevoelige verstilling waar je letterlijk stil van wordt, een verhaal dat bij je binnenkomt, of een dynamiek waarbij je de energie van binnen voelt stromen.

Als je een dier tekent, kom je al snel uit bij een stilstaand beeld. Veel mensen doen dat uitstekend; observeren en het dier nauwkeurig weergeven is een vaardigheid op zich. Maar dat extra stukje, de beweging, daar zoek ik vaak naar. Want een dier zit zelden stil in het echte leven. Alhoewel, nu ik even naar mijn pikzwarte kat Silvi kijk, ligt zij al de hele ochtend te slapen op een stoel, alsof er een donkere wollige muts ligt. Maar zij is al 15,5 jaar en heeft in haar jeugd alle muizen en ratten in en om het huis de stuipen op het lijf gejaagd. Nu mag ze rustig soezen.

Mijn allereerste dierportret begon ook met een kat: Tijger genaamd, mijn kat als kind. Hij lag in de zetel te slapen en ik besloot spontaan hem te tekenen. Het lukte aardig, totdat hij besloot dat het tijd was voor zijn dagelijkse ronde. Ja, beweging dus.

Voor mij beeldt beweging levensenergie uit, een stromen van actie en reactie, een stromen van intentie — het is creatie zelf. Zelfs bij een slapende kat beweegt er van alles: ademhaling, een klein tikje van de staart, subtiele spieren. Alles is altijd in beweging. Ook nu ik hier op een stoel zit te typen, beweegt de wereld om mij heen. De aarde draait om de zon en om zichzelf, atomen en elektronen bewegen in de tafel waar mijn laptop op staat. Beweging is leven. Een constante stroom van nieuwe creaties en verandering. Alles bestaat uit energie.

Wat is energie dan? Het is een trilling, een frequentie — snel of langzaam, maar altijd in beweging. Stilstand is een illusie; beweging is de realiteit. Misschien wil ik dat juist zichtbaar maken in mijn schilderijen: dat de kijker voelt dat alles leeft.

Soms dacht ik dat mijn neiging om beweging te schilderen te maken had met mijn eigen lichamelijke beperkingen door chronische ziekte. Maar dat is te oppervlakkig. Toen ik als kind zo geraakt werd door de bewegende vogel van Dudok van Heel, was ik gezond. Dit zat al in mij: die diepe liefde voor levensenergie, voor alles dat beweegt. Dat is wat ik probeer te vangen in mijn werk: dynamische schilderijen die de energie van het leven laten zien, van dieren tot mensen, van de natuur tot de kleinste details die altijd in beweging zijn.