De vakantie zit er weer op! Ronald had twee weken vrij en we planden die slim rond de expositie in de kerk van Meliskerke tijdens de Kunstroute Zoutelande. Slim… dachten we. Maar eerlijk? Dat doen we dus nooit meer. 😅 Want de tweede week draaide volledig om dekunstexpositie in Zeeland: voorbereiden, opbouwen, aanwezig zijn, opruimen en bijkomen.
Gelukkig hadden we in de eerste week wat dagjes uit gepland. En die begonnen… nou ja, laten we zeggen spectaculair.
Brugge, maar dan anders
We hadden zin in een dagje Brugge. Vorig jaar beviel het ons: auto met fietsen achterop, ergens parkeren buiten de stad en dan op de fiets de stad in. Ideaal! Dus alles stond klaar, we waren lekker vroeg voor ons doen. We stapten vrolijk de Jaguar in, startknop … niks. Helemaal dood. Geen piepje, geen lampje, geen vonkje leven.
Na een telefoontje en flink wat gepruts van de monteur die af en toe met zijn handen in het haar zat, kregen we hem na twee uur eindelijk weer op gang. We vertrokken alsnog, maar laat, met een geleende accu en er was een risico dat we zouden stranden in Brugge, maar we waagden het erop.
In Brugge aangekomen ontdekten we dat de auto compleet de kluts kwijt was.. De deuren sloten niet meer, elektronica helemaal op tilt… Het voelde alles behalve relaxed om hem zo achter te laten. Toch zijn we de stad in gegaan.
En Brugge maakte wel wat goed: lunchen aan de gracht, een bezoek aan het Historium, fietsen door het Begijnhof en ja… natuurlijk bonbons halen. Totdat ik opeens een koude rilling kreeg: mijn tas. Weg. En daar kwam ik pas achter toen we weer terug waren bij de auto.
Paniek in Brugge
Mijn tas met alles erin – portemonnee, papieren én… beide autosleutels. 😱 Ik was hem vergeten (aaaahh) bij de chocolaterie waar we een ijsje hadden gegeten. We vlogen op de fiets terug, kriskras door de drukke stad. Niet helemaal verantwoord om eerlijk te zijn. Aangekomen bij de vensterbank waar hij had gestaan…zagen we niets.
Net toen de wanhoop toesloeg, ging mijn telefoon (gelukkig zat die in mijn jaszak). Een Belgisch nummer! En jawel hoor: de tas was gevonden door het personeel van de chocolaterie en veiliggesteld in hun andere winkel. Mijn opluchting was zó groot dat ik ze ter plekke had kunnen knuffelen.
En de Jaguar? Die startte wonder boven wonder gewoon weer.
De moraal van het verhaal
Wat heb ik hiervan geleerd?
👉 Neem altijd visitekaartjes mee. Dankzij dat simpele kaartje in mijn tas konden ze mij direct bellen. En dat redde ons dagje Brugge.
Dus of je nu kunstenaar bent die op een expositie in Zeeland staat, of gewoon een dagje weg gaat: stop een stapeltje visitekaartjes in je tas. Je weet nooit wanneer je ze nodig hebt.
Reactie plaatsen
Reacties