Van kwast tot koers - hoe het verder ging

Een beetje verdwalen, een beetje vinden - deel 2

Op een dag ontdekte ik: hé, ik kan eigenlijk best goed tekenen!
Dus besloot ik een stap verder te zetten en me aan te melden bij de creatieve vorming in Hulst. Tijd om olieverf te leren kennen – spannend, intens en vooral... lastig! Het materiaal fascineerde me, maar de lessen waren ’s avonds. En met mijn beperkte energievoorraad betekende dat: alle zeilen bijzetten. Uiteindelijk hield ik het niet vol. Maar ik had genoeg opgestoken om zelf verder te kunnen experimenteren.

Olieverf liet me niet los. Maar ik ontdekte ook dat ik eigenlijk álle materialen leuk vind. Terwijl ik schilderde, pakte ik er af en toe gewoon weer mijn kleurpotloden bij. En dat ging steeds beter. Op een dag tekende ik twee stillevens van glazen – met geduld, laag over laag. Ik stuurde ze in naar een landelijke tekenwedstrijd. En wat denk je? Twee keer genomineerd uit honderden inzendingen! Net niet in de finale... maar toch. En zelfs een derde keer werd ik genomineerd. Het deed wat met mijn zelfvertrouwen.

Langzaam durfde ik meer. Ik deed mee aan kunstroutes in de regio, hing werk bij de tandarts (jawel), en kreeg een plekje bij de VVV van Hulst. Ook werd ik meerdere malen geselecteerd voor de kunstroute door de stad Hulst – Kunstgalerie Hulst.

Toch moest ik iets bekennen: in Zeeuws-Vlaanderen is de liefde voor kunst... nou ja, niet altijd even voelbaar. Ik stopte met de kunstroute in Heikant. Mijn man nam vrije dagen om alles in de woonkamer om te bouwen, ik bereidde me met veel liefde voor – maar als er dan weinig mensen langskwamen, voelde de teleurstelling zwaarder dan het plezier.

Maar als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb, geef ik niet zomaar op. Dus ik bleef zoeken naar andere manieren. Wat niet eenvoudig is met een lichaam dat vooral om rust vraagt.

Wat ik wél ontdekte: ik kán gewoon niet stoppen met tekenen en schilderen. Het is te leuk. De groei, het ontdekken, het creëren – ik geniet er nog steeds van.

En eerlijk? Als ik terugkijk, is het eigenlijk een klein wonder dat ik steeds weer tentoonstelde, want mijn gezondheid ging in de tussentijd flink achteruit. Maar misschien juist daardoor werd de kunst steeds belangrijker. Het werd mijn lichtpunt, mijn vreugde, op momenten dat daar eigenlijk weinig reden voor was.

Inmiddels ben ik op een punt gekomen waar ik merk: ik word meer gezien. En ook op plekken die beter bij mijn werk passen. Mijn niveau is gegroeid. En ik weet: dit verdient een groter publiek.

Ik herinner me een bezoek aan de huisarts – of beter gezegd, aan zijn vervanger. Hij luisterde naar mijn verhaal en zei ineens:
“Waarom verhuis je niet? Naar een plek waar kunst wél gewaardeerd wordt?”

Ik was even stil.
Verhuizen... vanwege kunst?
Tja... eigenlijk is dat wel een reden. Maar het leven is niet zo simpel. Er zijn ook voordelen aan blijven. En fysiek een verhuizing doormaken – dat zit er voor mij niet in.

Dus ben ik andere wegen aan het verkennen: mezelf online beter zichtbaar maken. Kijken naar België voor nieuwe expositiemogelijkheden.

Want één ding weet ik zeker:
Ik bén een kunstenares. En ik wil blijven maken. Blijven delen. Mijn eigen wereld creëren – vol verhalen, lagen, beelden en betekenis. Elk werk heeft een ziel. Een klein verhaaltje dat erachter schuilt.

Daar vertel ik meer over... in mijn volgende blog. ✨